Slandse vertelsels door A. H. Bezemer· Lugtenburg
Nou ma ‘k ie is wat vertellel Bij de bure thûs binne ze 25 jaar getrouwd, in nou
hè·n ze van d’r kinders een stel pulle op te kast gehad. In een theeblad.
Een grote tegel is tat, mit een nikkele rand d’r om heen. “Ter herinnering mil je 25·
jarige echtverëëneging” staat t’r op. Wat ware die mense toch gröês. Och ja,
ze hè·n een hêêl hûssouwetje gmót gebrocht. Dan hè je gèèn cente voor de
pronk. Mar ze hè-n d’r toch nog wat van gemaakt hoor. Ze hadde een fles
schilletje gekocht, in krakelinge bij Jacob Overgaauw. In Brammetje và mÎn is
t’r mondurgel weze spêule. Ja, dà ken Brammelje và mÎn wel. Van “Merie die
vrijt”, in “Sarie Marijs”, in “Bij die mêule”. Ja, in oek “Bij de muur van ’t ouwe
Kerrekhof’. Zo’n aventje is zo om as ‘et gezelleg is.
Zij had zelf een nieuw jurrekie gemaakt voor d’r eige, in hij hà s’n trouwpak an.
’t Sat wel een beetje krap, mar verslete is ‘et nog nie, want hij hà·t·’et allêên
mar an gehad mit daope. Mar ze zagge d’r nog ordentelijk ût hoor. In Maonus
fan de andere bure hà se Dek nog op te kiek gezet, want tie hà so’n ding. Ja,
die kom welles erges anders hè. Dà komt, omdat·t·ie hè gevare.